حضرت آدم (علیه السلام) در عرفات:
 
فَتَلَقي آدَمُ مِنْ رَبِّه كَلماتُ فتابَ عَليهِ اِنَّه’ هو التَّوابُ الرّحيمْ
 
آدم از پروردگارش كلماتي دريافت داشت و با آن بسوي خدا بازگشت و خداوند، توبه او را پذيرفت، چه او توبه پذير مهربان است.
 
طبق روايت امام صادق (علیه السلام)، آدم (علیه السلام) پس از خروج از جوار خداوند، و فرود به دنيا، چهل روز هر بامداد بر فرار كوه صفا با چشم گريان در حال سجود بود، جبرئيل بر آدم فرود آمد و پرسيد:
 
چرا گريه مي‌كني اي آدم؟
 
چگونه مي‌توانم گريه نكنم در حاليكه خداوند مرا از جوارش بيرون رانده و در دنيا فرود آورده است.
 
اي آدم به درگاه خدا توبه كن و بسوي او بازگرد.
 
چگونه توبه كنم؟
 
جبرئيل در روز هشتم ذيحجه آدم را به مني برد، آدم شب را در آنجا ماند. و صبح با جبرئيل به صحراي عرفات رفت، جبرئيل بهنگام خروج از مكه، احرام بستن را به او ياد داد و به او لبيك گفتن را آموخت و چون بعد از ظهر روز عرفه فرا رسيد تلبيه را قطع كرد و به دستور جبرئيل غسل نمود و پس از نماز عصر، آدم را به وقوف در عرفات واداشت و كلماتي را كه از پروردگار دريافت كرده بود به وي تعليم داد، اين كلمات عبارت بودند از:
 
خداوندا با ستايشت تو را تسبيح مي‌گويم سُبحانَكَ اللهُمَ وَ بِحمدِك
 
جز تو خدايي نيست لا الهَ الاّ اَنْتْ
 
كار بد كردم و بخود ظلم نمودم عَمِلْتُ سوء وَ ظَلَمْتُ نَفْسي
 
به گناه خود اعتراف مي‌كنم وَ اِعْتَرِفْتُ بِذَنبي اِغْفرلي
 
تو مرا ببخش كه تو بخشنده مهرباني اِنَّكَ اَنْتَ اَلغَفور الرّحيمْ
 
آدم (علیه السلام) تا بهنگام غروب آفتاب همچنان دستش رو به آسمان بلند بود و با تضرع اشك مي‌ريخت، وقتيكه آفتاب غروب كرد همراه جبرئيل روانه مشعر شد، و شب را در آنجا گذراند. و صبحگاهان در مشعر بپاخاست و در آنجا نيز با كلماتي به دعا پرداخت و تا اينكه سر انجام بخشيده شد.
 
 
 
حضرت ابراهيم (علیه السلام) در عرفات
 
در صحراي عرفات، جبرئيل، پيك وحي الهي، مناسك حج را به حضرت ابراهيم (علیه السلام) نيز آموخت و حضرت ابراهيم (علیه السلام) در برابر او مي‌فرمود: عَرِفتُ، عَرِفتُ (شناختم، شناختم).