وقتی میشود؛
همین حالا قدر دانست،
همین حالا دوستت دارم گفت،
همین حالا سر و صورتش را بوسه باران کرد،
چرا بعدا غصه نبودنش را بخوریم؟
چرا بعدا به جای خالیش دوستت دارم بگوییم؟
چرا رویِ سر و صورت بی جانش توی عکس بوسه بکاریم؟
راستی؛
چرا ما قدر دانستن را یاد نگرفتیم
عوضش تا دلت بخواهد
حسرت گذشته خوردن بلدیم